"ห้ามพรากชีวิตโดยพลการ" มนุษย์ทุกคนมีสิทธิที่จะมีชีวิตมาตั้งแต่กำเนิดและจะต้องได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายมิให้บุคคลใดมาละเมิด หรือทำให้เสียชีวิตโดยอำเภอใจ ตลอดจนกรณีเจ้าหน้าที่ของรัฐกระทำการวิสามัญฆาตกรรม โดยไม่ผ่านขั้นตอนของกระบวนการยุติธรรมตามกฎหมาย ย่อมถือเป็นการละเมิดสิทธิในการมีชีวิต

ประเทศที่ยังคงมีโทษประหารชีวิต ควรใช้เฉพาะกับอาชญา กรรมร้ายแรงที่สุด (Most serious crime) เช่น ความผิดฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาและโดยไตร่ตรองไว้ก่อน การฆ่าผู้อื่นโดยทรมานหรือกระทำทารุณโหดร้าย เป็นต้น ทั้งนี้ ห้ามใช้โทษประหารชีวิตกับบุคคลอายุต่ำกว่า 18 ปี และสตรีตั้งครรภ์

สิทธิในการมีชีวิตเป็นสิทธิที่ไม่อาจถูกพรากไปได้ และต้องได้รับการปกป้องเสมอ

บุคคลต้องไม่ถูกทรมาน หรือได้รับการปฏิบัติหรือถูกลงโทษที่โหดร้าย ไร้มนุษยธรรม หรือย่ำยีศักดิ์ศรี โดย “การทรมาน” หมายถึง การกระทำใด ๆ ที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง หรือได้รับความทุกข์ทรมานไม่ว่า กระทำต่อร่างกายหรือจิตใจ

“การปฏิบัติหรือการลงโทษที่โหดร้าย ไร้มนุษยธรรม หรือย่ำยีศักดิ์ศรี” หมายถึง การกระทำใด ๆ ก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นทางกาย ทางวาจา หรือการเพิกเฉยละเลยซึ่งเป็นการทำให้ผู้อื่นเจ็บปวดโดยเจตนา ซึ่งครอบคลุมถึงการกระทำที่ทำให้บุคคลทุกข์หรือเจ็บปวด ทั้งนี้ บุคคลจะต้องไม่ถูกทรมานไม่ว่าด้วยการกระทำใด ๆ โดยกระทำต่อร่างกายหรือจิตใจให้ได้รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

"บุคคลจะต้องไม่ถูกนำตัวไปเป็นทาส และใช้แรงงานบังคับ" หมายถึง บุคคลจะตกเป็นทาสเมื่อถูกบังคับให้ทำงาน ผ่านการคุกคามทางจิตใจหรือร่างกาย โดยมีเจ้าของ หรือควบคุมโดยนายจ้าง โดยปกติแล้วผ่านการทารุณกรรมทางจิตใจหรือร่างกายหรือการข่มขู่ ถูกลดทอนความเป็นมนุษย์ ถูกปฏิบัติเหมือนสินค้า หรือถูกซื้อและขายเหมือนเป็นทรัพย์สิน และถูกจำกัดสิทธิหรือเสรีภาพของตน

“การใช้แรงงานบังคับ” หมายถึง งานหรือบริการทุกชนิดที่บุคคลถูกบีบบังคับให้กระทำโดยใช้บทลงโทษ และบุคคลดังกล่าวไม่ได้สมัครใจที่จะทำงานหรือให้บริการนั้น

"ห้ามจับกุม หรือคุมขังโดยมิชอบหรือโดยไม่ผ่านกระบวนการยุติธรรม" โดยการจับกุมหรือควบคุมโดยอำเภอใจ หมายถึง การจับกุมหรือควบคุมโดยมิชอบด้วยกฎหมาย และมิอาจคาดคะเนได้ หรือปราศจากมูลของกฎหมาย อาจหมายความรวมถึงการดำเนินการตามกฎหมายแต่ไม่เป็นไปตามเจตนารมณ์ หลักความได้สัดส่วน และหลักความจำเป็น ถ้าบุคคลที่จะถูกจับได้ขัดขวางหรือหลบหนี เจ้าหน้าที่จะสามารถใช้วิธีการป้องกันได้เท่าที่เหมาะสมแก่ พฤติการณ์ในขณะนั้น จะใช้กำลังเกินสมควรแก่เหตุมิได้ และจะต้องควบคุมตัวเท่าที่จำเป็นเพื่อป้องกันมิให้ผู้ถูกจับหลบหนีเท่านั้น

การสนับสนุนให้เกิดความเกลียดชังในชาติ เผ่าพันธุ์ หรือศาสนา ซึ่งยุยงให้เกิดการเลือกปฏิบัติ การเป็นปฏิปักษ์ หรือการใช้ความรุนแรง เป็นสิ่งต้องห้ามตามกฎหมาย

ข้อ 20 วรรค 2 สอดคล้องและเกื้อกูลกันกับเสรีภาพในการแสดงออก (ICCPR ข้อ 19) ด้วยเหตุนี้ การจำกัดที่ถือว่าสมเหตุผลตามข้อ 20 จะต้องสอดคล้องกับข้อจำกัดเสรีภาพในการแสดงออกตามข้อ 19 วรรค 3 ด้วย แต่ที่ต่างกันคือ ข้อ 20 วรรค 2 นั้น กำหนดให้รัฐจะต้องออกข้อห้ามตามกฎหมายไว้เป็นการเฉพาะ แต่การจำกัดตามข้อ 19 วรรค 3 รัฐจำเป็นต้องหาเหตุผลมาประกอบการห้ามอย่างเคร่งครัด

ข้อ 20 วรรค 2 ถือเป็นประเภทหนึ่งของวาจาสร้างความเกลียดชัง (Hate speech) ในระดับที่ร้ายแรงที่สุด

เอกสาร The UN Strategy and Plan of Action on Hate Speech (2020) ได้อธิบายถึง “วาจาสร้างความเกลียดชัง” ว่าเป็นการแสดงออกที่เป็นการโจมตี เหยียดหยาม หรือลดทอนคุณค่าของบุคคลหรือกลุ่มบนพื้นฐานของปัจจัยด้านอัตลักษณ์ (identity factor) ซึ่งนอกจากอัตลักษณ์ทางชาติ เผ่าพันธ์ หรือศาสนาแล้ว ยังรวมถึงอัตลักษณ์อื่น ๆ เช่น ภาษา ความคิดเห็นทางการเมือง ความเชื่อ รสนิยมทางเพศ อัตลักษณ์ทางเพศสภาพ เอชไอวี หรืออื่น ๆ

การเลือกปฏิบัติ (discrimination) คือ การปฏิบัติที่แตกต่างโดยการกีดกัน จำกัด ต่อบุคคลหรือกลุ่มบุคคลใดกลุ่มหนึ่งด้วยเหตุผลทาง เชื้อชาติ สีผิว เพศ รสนิยมทางเพศ ภาษา ศาสนา ความคิดเห็นทางการเมือง สถานะทางเศรษฐกิจ ชาติกำเนิด สุขภาพ หรือสถานภาพอย่างอื่น และมีวัตถุประสงค์หรือผลกระทบ (Purpose or Effect) ในเชิงอุปสรรคหรือเป็นการลดทอนการใช้สิทธิและเสรีภาพทั้งหลายของบุคคลนั้นบนพื้นฐานของความเท่าเทียมกัน (CCPR/C/GC/ no 18)

ข้อมติของคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ (United Nations Commission on Human Rights) ที่ 1995/44 และที่ 1996/43 ยืนยันว่า “สถานภาพอย่างอื่น” ในบทบัญญัติเรื่องการไม่เลือกปฏิบัติ จะต้องตีความโดยหมายความรวมถึงสถานภาพทางสาธารณสุขรวมทั้งเชื้อเอชไอวีและโรคเอดส์

มาตรการหรือนโยบายที่มีลักษณะเป็นกลาง (neutral) ใช้กับทุกคนเหมือนกัน จะไม่ถือเป็นการเลือกปฏิบัติโดยตรง แต่หากมาตรการหรือนโยบายนั้นส่งผล (effect) ให้บุคคลบางกลุ่มที่มีลักษณะเปราะบางและเกี่ยวข้องได้รับผลกระทบและเกิดความไม่เท่าเทียมกันบุคคลอื่นก็ถือได้ว่าเป็นการเลือกปฏิบัติโดยอ้อม (Indirect discrimination)

สิทธิในการสร้างครอบครัว และสิทธิในการแต่งงาน เป็นสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐานของบุคคลทุกคน แม้ว่ากติกา ICCPR จะระบุถึงสิทธิของชายและหญิงในการมีสิทธิที่จะตัดสินใจเรื่องการสมรสหรือการมีคู่ได้โดยอิสระ ไม่ถูกบังคับ โดยรัฐมีหน้าที่ประกันสิทธิในการแต่งงานและสร้างครอบครัวโดยการออกกฎหมายเพื่อรับรองสิทธิและหน้าที่ของบุคคลให้เกิดความเสมอภาค

ปัจจุบันนานาประเทศได้ยอมรับความหลากหลายในวิถีทางเพศ เช่น บุคคลข้ามเพศ บุคคลที่มีจิตใจเหมือนเพศตรงข้าม หรือ บุคคลที่มีเพศกำกวม รวมถึงกลุ่ม LGBTQIA สอดคล้องกับมติคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนตามกติกา ICCPR และ IESCR ได้ลงความเห็นคำว่าเพศ หมายรวมถึงคำว่า วิถีทางเพศ ซึ่งรัฐควรต้องส่งเสริมมิให้อัตลักษณ์ทางเพศของบุคคลเป็นอุปสรรคต่อการบรรลุถึงสิทธิ

กลุ่มชาติพันธุ์ ชนเผ่า หรือชนกลุ่มน้อย มีสิทธิในการกำหนดเจตจำนงของตนเอง ในการดำรงชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรี ในการรักษาภาษาและวัฒนธรรมของตนเอง และสิทธิในการใช้ประโยชน์และร่วมดูแลทรัพยากรธรรมชาติในพื้นที่ สิทธิในวัฒนธรรมยังอาจรวมไปถึงการได้ดำรงชีวิตในรูปแบบดั้งเดิม เช่น การอยู่อาศัย ทำมาหากิน ในพื้นที่ดั้งเดิม และสิทธิที่จะอาศัยในเขตสงวน โดยรัฐอาจต้องใช้มาตรการทางกฎหมายเชิงบวกในการคุ้มครองสิทธิและการมีส่วนร่วมในการตัดสินใจที่มีผลกระทบต่อการดำรงชีวิตของกลุ่มชาติพันธุ์ ชนเผ่า หรือชนกลุ่มน้อย (CCPR/C/GC/ no 23)